Uff jak gorąco, puff jak gorąco ;]

Fajnie było, ale się skończyło, choć (na szczęście) nie wszystko! To co najważniejsze jeszcze trwa i ufam, że trwać będzie.
Rekolekcje zakończyły się w piątek, do Lublina wróciliśmy koło 18. Dlatego nocowałam jeszcze w Lublinie, bo nie było czym wrócić i dopiero w sobotę przyjechałam do domu.
Chcę podzielić się z Wami tym co tam się dokonywało, czego słuchałam, co przeżywałam. Poniekąd to moje przemyślenia, a poniekąd jakieś myśli z konferencji, więc już autorstwa nie mojego, ale postaram się odnosić to do swojego życia.

Jezus - Ogrodnik z Kalwarii Pacławskiej

Ładnie się nam to tak zaczęło, we wspomnienie św. Marii Magdaleny.
Ewangelia tego dnia głosi między innymi takie słowa: (Maria Magdalena) ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz? Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę. Jezus rzekł do niej: Mario! A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: Rabbuni, to znaczy: Nauczycielu. Bardzo pocieszający i pokrzepiający jest przykład tej oto świętej. Niewiasta, która miała w sobie "siedem nieczystych duchów", czyli zasadniczo można by powiedzieć była (po ludzku) na dnie, została uwolniona od nich przez Jezusa. Prowadziła życie grzeszne, dopóki nie spotkała na swojej drodze prawdziwej Miłości- Jezusa Chrystusa. Przekonała się, że to co wcześniej było w jej życiu to była tylko imitacja miłości, na którą się skusiła, której się chwyciła w desperacji pragnąc bliskości, bezpieczeństwa, miłości. Bliska mi bardzo święta, bo w swoim życiu ja także chwytam się takich właśnie namiastek szczęścia prawdziwego, pragnąc życia pełnego miłości. Zatroskany Jezus jednak zawsze pyta co nas martwi, czym się przejmujemy, choć my go często nie rozpoznajemy, myśląc że to tylko ogrodnik, ktoś mało znaczący, ktoś z naszego "podwórka".

Bohaterem tego dnia był Abraham.  Pan rzekł do Abrama: "Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i ja będę złorzeczył Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi". Abram udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał, a z nim poszedł i Lot.
Abraham zostawia wszystko i idzie do kraju, który Pan mu obwieścił, że ukaże. On widzi ten kraj z punktu widzenia wiary. Po ludzku - zmysłami, absolutnie nie. Musi zostawić to co widzi sam widzi, swoją organizację życia, wejść w inną.
Wyjść - to podstawowe zadanie każdego z nas, i chyba najtrudniejsze, bo sama decyzja o zostawieniu dotychczasowego życia, dla czegoś co widzimy oczyma wiary jest niesamowicie trudna. Ale właśnie dobrze jest dokonać tego i z odwagą WYJŚĆ, bo Bóg nigdy nie zawodzi.
Na początku trzeba spojrzeć skąd mamy wyjść - zobaczyć swoje pokolenie. Przeanalizować życie swoich rodziców, ich wiarę, zobaczyć jak było u mnie w domu, jak mnie tworzyło to co działo się u mnie w domu. Nie wiem jak to się zaczęło dokładnie, ale ja się modliłam odkąd pamiętam (co chyba jest dowodem na to, że wiara jest łaską). Zwykle to była modlitwa prośby, ale ona zawsze gdzieś tam wieczorem zwykle była. W sumie nie wiem dlaczego, bo mojej rodziny klęczącej raczej nie pamiętam. Na pewno Msza Święta niedzielna i świąteczna była, spowiedź od czasu do czasu - to chyba była ich wiara, której nie śmiem oceniać i nie chcę. Później śmierć mojego taty i kryzys, który stał się wielkim błogosławieństwem dla mnie. I właściwie od wtedy zaczęłam pogłębiać swoją wiedzę religijną i moja wiara zaczęła jakoś wzrastać, no i tak rośnie, rośnie, rośnie... :) Generalnie chodzi o to, aby wyjść z tożsamości rodziców. To ma być moja tożsamość, bo jestem kimś niepowtarzalnym! I kolejne wyjście, to wyjście z subiektywizmu. Pan Bóg nas zna i przed Nim nie musimy zgrywać mega mądrych i wszechwiedzących, co dla nas najlepsze itd. Pan Bóg zawsze trafia w to, czego my najbardziej chcemy.Pozostaje kwestia przyjęcia tego, co On daje. Zaufania Mu. Wtedy człowiek poczuje n a s y c e n i e. Właśnie takie doświadczenie prowadzi nas do spotkania z Bogiem Żywym. Wiary w Boga, który jest Bogiem 'nieobecnym', zmienia się w wiarę w BOGA ŻYWEGO.
Co ciekawe - Pan przychodzi do Abrahama, kiedy ten jest najbardziej udręczony, umęczony, ale On wierzy że Bóg jest w stanie dokonać rzeczy niemożliwych. Jeżeli wypełnię wolę Bożą w swoim życiu, to nie ulęknę się zła, bo Pan będzie ze mną. Kiedy podejmie się trud (a z drugiej strony radość) pełnienia woli Bożej, to nie oznacza to skazania na cierpienie. Początkowo może tak być, że spotka nas wiele przykrości, bólu, doświadczeń trudnych, ale warto zaufać Mu, że to ma sens, bo to co zbuduje się na Bogu, o c a l a.

I bardzo dobre pytanie: czy nie jest przypadkiem tak, że Jezus jest tylko w jednym pokoju naszego serca, a wszystkie inne są zajęte przez zupełnie inne sprawy, osoby? Wprowadzić Jezusa do wszystkich pokoi swojego serca - to sprawi, że stanę się szczęśliwa! :)


Musimy przygotować swoją ziemię, aby przyjąć ziarno- Słowo Boże. Często w moim życiu jest tak, że właśnie pada to Słowo Boże na miejsca skaliste (w moim sercu) i ciężko jest się Mu przebić. Moje serce jest zamknięte. Nie zawsze chcę Go słuchać, bo jest wymagający. Pozwolić Bogu, by działał - to jest bardzo duży wysiłek. To jest zgoda na nieznane i wyraz bezgranicznego zaufania Bogu. Trwać przy Bogu nie jest tak trudno jak wypełnić Jego wolę, często dla nas trudną do przyjęcia.
Maryja staje się taką ziemią, która przyjmuje ziarno. Grzech psuje nam duchowy wzrost, ale Maryja jest bez grzechu. Wchodzi w 'ciemno', czuje niepewność - nie wie jak to się wszystko potoczy.

Jaką jestem ziemią? 


Całe te rekolekcje były dla mnie lekcją pokory i bezgranicznego zaufania Panu Bogu. Eucharystia - to było najważniejsze. Coraz bardziej dostrzegam jaka moc płynie z Eucharystii, jak wiele miłości przepływa przez Eucharystię. Na pewno to wszystko co zostało gdzieś wypowiedziane na konferencjach, czy w rozmowach, gdzieś tam we mnie jest i będzie przepracowywane. W pewnym momencie rekolekcji, mimo że wszyscy w "coś" się zaangażowali, ja nie. I jakoś trudno było, jakoś smutno tego wieczora, i później... Chyba zostałam niezrozumiana. To nic, mój smutek też nic, starałam się go odrzucić, bo wiem że od złego pochodzi. Mam nadzieje, że nikt się nie zgorszył moim zachowaniem, że nie sprowokowałam choćby do grzechu obmowy. Bardzo dużo dały mi rozmowy z Klaudią, naprawdę zżyłyśmy się przez ten krótki, ale wyjątkowy czas. Poza tym każdy kto tam był dał mi coś od siebie. Może nie z każdym rozmawiałam dużo, ale z każdym choć chwilę. Był też taki czas, pierwszego wieczoru kiedy siedziałam, a obok siedział Brat, który rekolekcje prowadził i... grał na gitarze. Siedzieliśmy i generalnie nie rozmawialiśmy, było słychać tylko gitarę. To było coś! W takich momentach czuję bardziej troskę Boga o mnie. Bardzo w tym momencie poczułam się kochana przez Boga. W tych trudnych kontaktach z moim rodzeństwem Bóg dał mi "Brata". Dał mi człowieka, który w sumie mógł iść gdzie indziej, ale siedział właśnie tu. Nawet łezka mi się wówczas w oku zakręciła. Piękne to było :) Czas tych rekolekcji to czas Boga ŻYWEGO. Ufam, że zostanie tak już na zawsze. Na razie - trzymam poziom i bardzo się tym cieszę :)

Dziękuję za kapłaństwo Brata Przemka, dziękuję za powołanie ss. kapucynek, nowicjuszki i postulantki też :) Dziękuję za życie każdej z uczestniczek. Dziękuję za ludzi spotkanych podczas tych rekolekcji. 
Bogu najlepszemu niech będą dzięki! Alleluja!


Voyage 2 - zapowiedź 
Wyruszam 4 sierpnia na szlak Pieszej Pielgrzymki Podlaskiej. W tym roku jednak nie pieszo, a autem, w służbie. Będę dbała o zaopatrzenie pielgrzymów, aby niczego im nie zabrakło. Cieszę się z tej służby i wierzę, że dam radę z Bożą pomocą. 
Proszę o modlitwę i jednocześnie wspieram Was nią bardzo mocno.


Pax! ;]

PS. Chwała Panu także za br. Henryka - brata zakonnego, którego w ostatnim czasie poznałam. Są ludzie z którymi rozmawia się pierwszy raz, a dogaduje się tak extra jakby znało się od lat. Właśnie tak z nim się rozmawia. Bogu dziękuję także za niego :)