Jutro już Niedziela Męki Pańskiej zwana Palmową. Pierwszy dzień tygodnia....nieprzeciętnego tygodnia, bo WIELKIEGO. Przeżyliśmy już jakieś rekolekcje, odbyliśmy jakąś spowiedź i teraz jakoś przetrwamy ten tydzień do Świąt. 

Przez cały Wielki Post miałam postanowienia, obietnice względem siebie, ludzi i Pana Boga. Dużo się w tym czasie wydarzyło, jednocześnie nie było żadnego przełomu, ani żadnego 'show', które by wywarło szczególne wrażenie na mnie, które w sposób szczególny by poruszyło serce. Powierzchownie analizując nic wielkiego nie osiągnęłam. Kiedy jednak wejdę w ten czas głębiej, to widzę że toczyła i toczy się walka o człowieka. Walka o mnie. Wytrwałam w 40h Poście w intencji bezdomnych. Wzięłam udział w modlitwie za nienarodzone dzieci: Uratuj Świętego. Wysłuchałam rekolekcji szkolnych, parafialnych i internetowych. Uczestniczyłam w nabożeństwach wielkopostnych - szczególnie utkwiła mi w pamięci Droga Krzyżowa na Poczekajce. Przez znaczną większość trwałam w łasce uświęcającej (co było zdecydowanie największą radością i zapewniało wewnętrzny pokój, bez którego NIC nie byłoby możliwe). Cieszę się przemyśleniami, które zrodziły się w czasie tych dni.Wszystko było bardzo banalne, takie proste, ale właśnie szatan jest mistrzem od spraw zawiłych, natomiast Bóg, jak już zdążyłam się przekonać i wciąż się w tym utwierdzam jest specjalistą od prostoty. Dlatego wcale nie bez sensu było posługiwanie się tymi prostymi 'narzędziami', ponieważ są one cenne w oczach Boga. Tak jak cenny jest człowiek w swojej prostocie ( "Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego”). Wiem, że odkładanie sakramentu pokuty na ostatnią chwilę nie jest dobre, ale wiem też, że czasem jest konieczne... Generalnie w ogóle chodzi o częstą i dobrą spowiedź. Jezus powiedział do siostry Faustyny: