Czwartek: "(...)do końca ich umiłował..."

 Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi.

Piotr był nie tyle zaskoczony, co zgorszony zachowaniem swojego Nauczyciela. Od razu przeciwstawił się, czuł że nie jest godny, aby Mistrz klękał przed nim i mył mu nogi. Wiedział, że Jezus jest Wielkim PANEM (Kyrios). Coś mu 'nie pasowało' i śmiało powiedział o tym Panu. Wydaje mi się, że zbyt często żądamy od Boga aby nam służył, i niejako chcemy po cwaniacku wykorzystać, fakt że Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć. Chcemy, aby nam Bóg służył, nawet jeśli nie bezpośrednio (np. w naszych modlitewnych żądaniach) to poprzez ludzi: naszych bliskich, nad którymi mamy przewagę, znajomych, czy innych... To żądanie to zwykły egoizm- tylko ja się liczę i moje szczęście. I dobrze by było spojrzeć na Piotra i wziąć przykład z jego postawy- bardzo prostej (!) i się zbulwersować chociaż trochę, gdy ktoś chce nam usłużyć i pójść za głosem Pana, który wytłumaczył jak winniśmy postępować względem siebie wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. 

Kiedy patrzę na swoje życie i myślę jak wyglądało by bez tych dwóch sakramentów, które narodziły się właśnie tego dnia, to mam mętlik w głowie i niepokój, bowiem są one wpisane bardzo mocno w moje życie i oddziaływanie ich na kształtowanie się tego życia (nie tylko ściśle duchowego) było i jest ogromne.
Poza tym, te dwa sakramenty są ze sobą powiązane.

Eucharystia. Jest niesamowitą siłą i mocą. Zawsze kiedy idę na Mszę Świętą chcę celebrować ją wraz z kapłanem, chcę jak najmocniej doświadczyć tego wszystkiego w czym uczestniczymy. Dobrze jest, coraz bardziej poznawać to co się dzieje w czasie Eucharystii- zwróćmy uwagę na teksty modlitw z mszału, jakie one są genialne, jak teksty czytań ze sobą dialogują, wreszcie jak Jezus dał nam uczestniczyć w tym, co sam przeszedł - w swojej męce, śmierci i zmartwychwstaniu. Kiedy po Komunii Świętej klękam w ławce wiem, że mój Pan jest we mnie, przemienia mnie, uświęca, obmywa ze słabości, zbawia, pokrzepia mnie w trudach i cierpieniu, wysłucha w każdej prośbie, ukryje w sobie, obroni od każdego zła. Wtedy najpełniej doświadczam tej Komunii z Bogiem i szczęścia jakie z niej wynika.

Kapłaństwo. Może to dziwne, że napisałam iż kapłaństwo jest mi w pewnym sensie 'bliskie', ale pozwoliłam sobie tak napisać, wcale nie z racji iż znam wielu księży, a moja lista kontaktów w telefonie to w znakomitej większości numery telefonów kapłanów, ale dlatego że prawdopodobnie gdyby nie oni, to moja wiara byłaby karłowata, jeśli w ogóle jakaś by była.
Słucham często różnych wyrzutów: że księża to pedofile, że mają kobiety, drogie samochody, że nie zawsze pomagają i wiecie...słucham i czuję niemoc, bo to wszystko rzeczywiście się zdarza i myślę sobie po prostu: 'Boże proszę, spraw coś'. Nie będę usprawiedliwiać tego, ale obok tych zachowań warto spojrzeć na tych, którzy swoje kapłaństwo traktują poważniej - można wymieniać ich z nazwiska (bardziej znanych, medialnych), ale każdy w swoim otoczeniu też takich znajdzie. Gorszymy się złym zachowaniem, jak gdyby nam nigdy nie przytrafiło się zgrzeszyć. Może czas zacząć bardziej zachwycać się dobrem, jakie widzimy... Prawdopodobnie gdybym zaczęła opisywać jakie ciężkie jest życie przeciętnego polskiego księdza to pojawiło by się w myślach wielu: skąd dziewczyna tyle wie i zaczęło by się dokładnie przyglądanie temu. Obserwuję i coraz mocniej się przekonuję o tym, że obok dokarmienia mózgu szczerym: 'dobrze, że jesteś', bardziej potrzeba im naszej modlitwy. Więc czas podjąć modlitwę za naszych kapłanów (osobiście polecam gorąco Dzieło Duchowej Adopcji Kapłanów niesamowicie pomyślane i nobla dla tej dziewczyny, która to zorganizowała i twa w tym, oraz całej ekipy). Gdyby nie kapłani, pod czyim przewodnictwem byśmy celebrowali Eucharystię? Która jest mocą!

Piątek: "(...)posłuszny aż do śmierci, a była to śmierć krzyżowa."

"Nie ma Kościoła bez krzyża, nie ma ofiary, uświęcenia i służby bez krzyża. Nie ma trwania i zwycięstwa bez krzyża. Każdy, kto w słusznej sprawie zwycięża, zwycięża przez krzyż i w krzyżu." bł. ks. Jerzy Popiełuszko

Sobota: Cisza



"Co się stało? Wielka cisza spowiła ziemię; wielka na niej cisza i pustka. Cisza wielka, bo Król zasnął. Ziemia się przelękła i zamilkła, bo Bóg zasnął w ludzkim ciele, a wzbudził tych, którzy spali od wieków. Bóg umarł w ciele, a poruszył Otchłań. Idzie, aby odnaleźć pierwszego człowieka, jak zgubioną owieczkę."

Niedziela: "powstał, nie ma Go tu!"