Jesteście niesamowici, że odpowiedzieliście na moją prośbę! Uwielbiałam dziś Jezusa w Najświętszym Sakramencie na adoracji w czasie skupienia u sióstr, właśnie między innymi za to, co pisaliście. Bardzo Wam dziękuję!

Jak już wspomniałam - uczestniczyłam dziś w dniu skupienia u sióstr, żyjących regułą św. Franciszka z Asyżu. Uczestniczyłam już w wielu rekolekcjach i dniach skupienia i tematy czasem się dublują, ale Pan zawsze Jest, a spotkanie z Nim nigdy nie jest takie samo. Może być podobne, ale nie takie samo. Ponieważ ja idę do przodu, a czasem się cofam, ale już nigdy nie jest tak jak było dzień wcześniej, miesiąc, rok wstecz... Dziś było o moim ulubionym świętym, tym za którym po prostu szaleję, czyli o św. Franciszku z Asyżu. Nie wiem, który to już raz ;) Ale właśnie: nowości, nowości, nowości! Świeżość :) Konferencja była przygotowana z akcentem na radość Franciszka i na jego uwielbianie Chrystusa, czyli to o czym pisałam wczoraj, a zupełnie pominęłam osobę, która jest tak mega dla mnie ważna. I tak czasem....yyy...no dobra, często gdy się zastanawiam nad moim powołaniem życiowym to zapominam o tym wielkim świętym, który przecież niezmiennie mnie fascynuje, pociąga, zachwyca. Jego droga nawracania. To co chyba najbardziej mnie chwyciło za serducho w czasie konferencji głoszonej przez brata kapucyna, to słowa: "Oddał wszystko co miał najcenniejszego. Są takie rzeczy, relacje, które są dla nas najcenniejsze, ale bez oddania tego Bogu, nie oddasz siebie w pełni Jezusowi". Ciągle się zastanawiam, czego mi brakuje w moim rozeznawaniu. A brakuje mi dobrej podstawy - wolnego serca. Ta postawa, ubóstwa - wolnego serca, jest w moim przekonaniu niezbędna do rozeznawania. Pozbycie się wszystkiego, co mnie "trzyma", a przecież jest tego tak wiele... To co "trzyma" wcale nie daje mi radości, są to takie pociechy, które lubią, które podobają się moim rówieśnikom, dla których Bóg może i jest, na którymś tam miejscu... Bardzo chcę, żeby Bóg był w moim życiu na pierwszym miejscu, przed wszystkimi i wszystkim. Franciszek powoli odkrywał, że dotychczasowe życie go już tak bardzo nie kręci, że imprezy, wino, śpiew, że to wszystko nie daje mu już radości. Dobrze wiedzieć, że już ktoś przez to przechodził. Nie czuję się taka osamotniona w tym moim odkrywaniu swojego miejsca, bądź odkrywania co nim na pewno nie jest. To odkrywanie wzbudza wiele różnych emocji, niekoniecznie pozytywnych. Odkrywa się bowiem swoją "inność", która wzbudza niezdrowe zainteresowanie i naraża na upokorzenie. Dlatego jest ryzyko rezygnacji z tego odkrywania, ale to zgubna droga, bo tylko progres na drodze wiary ma sens. Stagnacja usypia serce i rozum, usypia czujność i budzą się demony ze swoimi licznymi pokusami. Ważne też, żeby na tej drodze, w tej drodze rozeznawania, ale też szerzej mówiąc drodze nawracania zmieniać wyłącznie siebie, a nie innych (chyba, że zmienią się pod wpływem dobrego świadectwa to chwała Panu). Nie mogę też nie wspomnieć o Ewangelii dnia dzisiejszego, która idealnie pasuje do osoby św. Franciszka. Ten święty był posłuszny, wierny Bogu na drodze nawrócenia, był też wierny Kościołowi Świętemu, którego pytał o zgodę, o pozwolenie, o zdanie. "Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny" - oby tak się stawało w moim życiu.

pax! ;]

"Pieśń słoneczna"
Najwyższy, wszechmocny i dobry Panie,

Długie niepisanie oznacza tyle, że nie miałam na to czasu, a miałam całe mnóstwo zajęć. Nie wyobrażałam sobie, jak można na ostatnim roku studiów mieć tyle zajęć. Niepojęte.

SPRAWIEDLIWOŚĆ Gdyby wszyscy mieli po cztery jabłka gdyby wszyscy byli silni jak konie gdyby wszyscy byli jednakowo bezbronni w miłości gdyby każdy miał to samo nikt nikomu nie byłby potrzebny Dziękuję Ci że sprawiedliwość Twoja jest nierównością to co mam i to czego nie mam nawet to czego nie mam komu dać zawsze jest komuś potrzebne jest noc żeby był dzień ciemno żeby świeciła gwiazda jest ostatnie spotkanie i rozłąka pierwsza modlimy się bo inni się nie modlą wierzymy bo inni nie wierzą umieramy za tych co nie chcą umierać kochamy bo innym serce wychłodło list przybliża bo inny oddala nierówni potrzebują siebie im najłatwiej zrozumieć że każdy jest dla wszystkich i odczytywać całość Jan Twardowski

Uwaga uwaga, to jest ten moment, kiedy się chwalę a jednocześnie dzielę swoimi niepokojami :) Piszę do Was z nowego laptopa. I pierwsze moje przemyślenia, jeszcze "na gorąco" są takie, że gdybym kupiła sobie nawet najlepszego laptopa na świecie, najlepszy telefon, pojechała na ekstra wycieczkę zagraniczną, to to wszystko jest niewystarczające by być szczęśliwym człowiekiem. To mało "odkrywcze" dla tych, którzy na co dzień żyją blisko Boga i dla drugiego człowieka, a znowu zaskakujące dla ludzi, którzy żyją duchem "tego świata". To jest ciekawe, że dążymy, żeby mieć coraz lepszy samochód, coraz lepszy komputer, coraz ładniejszy dom, i...wciąż jest nam mało. Po co to wszystko? Naprawdę nie rozumiem, ale niestety daję się na to nabrać w imię bycia w "normie" (czyli nie odstawania za bardzo od wszystkich ludzi w moim wieku, bo i tak wystarczająco jestem oryginalna, czyli jak mówią niektórzy po prostu: dziwna). Druga ciekawa rzecz: to, że jestem w tej "normie", też wcale mnie nie cieszy.

Wyjechałam około południa. Była dobra pogoda. W sercu miałam wiele pragnień. Wymagałam od Boga, żeby działy się cuda. Umówiona byłam na 14.30, że odbiorą mnie z dworca pkp - brat siostry zakonnej, którą niedawno poznałam w autobusie i jego syn, który też miał wziąć udział w tym spotkaniu... Mowa o Golgocie Młodych. Czekałam na dworcu siedząc na ławeczce i obserwując ludzi dookoła: rozmawiających, czytających, żegnających się i witających. Wreszcie - przyjechali i pojechaliśmy do Serpelic. Na miejscu było już trochę ludzi. Poznałam wiele osób, z którymi się tam "trzymałam", choć to za dużo powiedziane. Czasem z nimi po prostu rozmawiałam. Było też kilkoro moich znajomych (z Lublina, z pielgrzymki, ze szkoły, z moich rodzinnych stron, znajomi bracia zakonni i siostry...), a może kilkanaścioro nawet.
Rozpoczęcie - Droga Krzyżowa. Samotność. Głębokie przeżycie.
Później pamiętam jeszcze konferencje - Ani Golędzinowskiej i dra Jakuba Kołodzieja.
I jedną adorację - prawie już na koniec, i moje łzy i prośby...
Nic więcej.
Nie było cudów.

Myślę sobie... to jest właśnie miłość. Trwać, kiedy nic się nie "czuje", kiedy nawet przeciwnie - czuje się jakieś odrzucenie i pustkę. I jakby On był po przeciwnej stronie, a przecież jest po mojej. Nie chce mi się trwać gdy tak jest - tak nijak. Nie mam miłości?

Strasznie mi źle. Jutro wysprzątam całą łazienkę, tak na błysk! Mycie kibla jest dobre na doła.

Było coś jeszcze... ale to tajemnica. Bardzo słodka tajemnica.

Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa z wami wszystkimi!
Pozdrawiam imieninowo....
pax!

Metamorfoza mojego bloga, a raczej plany o niej odchodzą na dalszy plan (nie wiem czy to w ogóle nastąpi, choć bardzo bym chciała). Trochę się pozmieniało w moim życiu. Nie chcę mówić, że na gorsze, bo nie wiem co z tego wszystkiego wyniknie. Z perspektywy, z której patrzę na to dzisiaj - nie jest zbyt dobrze. O tym co trudne, bolesne i przykre pisać dzisiaj nie będę.

I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy.

by Monia

szeptem
modlę się do uśpionego nieba
o zwykły chleb miłości
/Poświatowska/

Oglądaliście film "Anioł w Krakowie" albo jego drugą część "Zakochany Anioł"?
Spotkałam wczoraj na ulicy pewnego mężczyznę, wyglądał jak Giordano (tytułowy Anioł).


Podszedł do mnie i zapytał:
- Gdzie jest najładniej?
- yyy....
- Na tamtym świecie. Miałem wypadek (pokazując bliznę na szyi). Byłem 45 dni w śpiączce. Przeżyłem śmierć kliniczną. Jest tam pięknie. Bóg JEST.

: )

Powrót do Lublina radosny - dostałam naleweczkę, a jutro nie mam zajęć, choć miałam mieć ich sporo, ale... godziny dziekańskie :)

Idealnie oddające to stan, w którym ja się znajduję. Spotkanemu na ich drodze opowiadają o swoich niezrealizowanych, jakiś zagubionych nadziejach... O tym, że Jezus z Nazaretu  który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu został wydany na śmierć i ukrzyżowany. Nie mówią o tym, że zmartwychwstał. Mówią, że niewiasty, że apostołowie, wprawdzie coś wspominali o pustym grobie, ale dla tych uczniów - bohaterów dzisiejszej Ewangelii nie ma Niedzieli Zmartwychwstania. Oni żyją ciszą i pustką Wielkiej Soboty, bo Król zasnął ( jak głosi starożytna homilia). I dalej mówią, to znane mi tak dobrze z mojego życia: A myśmy się spodziewali... Przecież ja ciągle się spodziewam czegoś, co nastąpiło, następuje, czego dokonuje Jezus Chrystus w moim życiu - przez tyle niesamowitych, pięknych osób, które wciąż poznaję, przez tyle radości, której mi daje, wydarzeń, sytuacji, możliwości, a zostaje przeze mnie najzwyczajniej w świecie to wszystko  n i e d o s t r z e ż o n e. Tak łatwo przegapić zmartwychwstanie. Na Eucharystii Go poznaję - na Łamaniu Chleba oczy mi się otwierają. Wtedy jest wszystko proste. Widzę chleb, ale wierzę, że jest to Jego Ciało. Kiedy Chrystus znika mi z oczu, wychodzę ze świątyni - no właśnie, co dalej zrobię? Bardzo bym chciała wrócić do Jerozolimy - do swoich braci i sióstr, którzy spotkali Zmartwychwstałego i być, żyć w jedności z nimi, bez obaw, bez lęku. Chrystus nie zawodzi. 

Zdobny blaskiem takiej światłości, raduj się, Kościele święty, Matko nasza! (Exultet)

Chrystus Zmartwychwstał!


Tegoroczne Triduum przeżyłam jakoś inaczej. I może nie do końca potrafię wytłumaczyć na czymś polegała ta inność, ale będę przystawać przy tym, że było zdecydowanie inaczej... Mogę też śmiało przyznać, że jakoś lepiej, bo owoce są dobre. Trochę myślałam, dlaczego tak, dlaczego lepiej. Przecież ostatnio duchowo u mnie jest tak słabo, tak płytko, tak wszystko 'na siłę' - ostatnie tygodnie właśnie takie były. Mój kontakt z Bogiem nie był taki jak dawniej - brakowało takiej osobistej modlitwy, takiego posiedzenia z Bogiem sam na sam, otwarcia przed Nim serca i trwania. Tak po prostu, jak to bywa z Miłością i z miłości. Ale było coś innego. Od kilku miesięcy odkąd mam znowu stałego spowiednika jestem praktycznie cały czas w stanie łaski uświęcającej. Zaczęłam też częściej uczestniczyć we Mszy Świętej, w zasadzie codziennie, jeśli nie mam zajęć w tym czasie. Jeśli nie uczestniczę we Mszy, to staram spotkać się z Jezusem w Słowie z dnia. I kiedy tak sobie żyłam, to ciągle było mi mało, czułam że coś jest nie tak, że ta relacja jest taka odstawiona na bok. Były trudne wieczory pełne łez i poczucia osamotnienia. Bóg był jakby odległy. To znaczy...pisałam już o tym kiedyś...jestem pewna, że On jest. To właśnie takie uczucie - pewność, że Jest Obecny, a jednocześnie jakieś bolesne milczenie.
Wielki Tydzień rozpoczęłam ciszą - postanowiłam, żadnej muzyki, żadnych nawet pobożnych pioseneczek. W środę jeszcze pojednałam się z Bogiem i Kościołem w sakramencie pokuty (Chwała Panu za mojego spowiednika, dostępnego prawie zawsze kiedy tego potrzebuję - notabene dostępność to jedna z kilku ważniejszych cech w doborze stałego spowiednika/kierownika duchowego) i pojechałam do domu.

Ostatnia Wieczerza. Ustanowienie dwóch sakramentów. Dwóch tak bardzo ważnych sakramentów w moim życiu. Sakramenty wokół których moje życie się obraca - sakrament Eucharystii i kapłaństwa. Może brzmi to nieco dziwnie. Dla większości osób, które znam dziwnym zachowaniem jest układanie planu dnia tak, żeby znaleźć czas na Eucharystię. Nie, to nie jest chwalenie się, przeciwnie... czasem zaczynam bać się przyznania do tego czy samej świadomości, że ja właśnie tak mam w głowie ułożone, że Eucharystia to nie jest świąteczny obowiązek do odhaczenia, że to nie jest wystanie czy wysiedzenie tej godziny czy półtorej, czy dwóch, tylko, że dla mnie Eucharystia stanowi źródło i szczyt całego życia chrześcijańskiego (Sobór Watykański II). Od coraz większej liczby osób (z najbliższymi na czele) doświadczam w tym niezrozumienia. Dlatego też na tej wielkoczwartkowej Wieczerzy byłam trochę zdołowana tą rzeczywistością, tym co przeżywam. Przyszłam i usiadłam z innymi uczniami Pana do ostatniej wieczerzy z Nim. Judasz ma za chwilę zdradzić naszego Mistrza, Piotr ma się zaprzeć, Jan będzie do końca przy Chrystusie... a ja? Mam w sobie wiele z Judasza. Taka myśl towarzyszyła mi tamtego wieczoru przez wiele godzin. Jestem bardzo do niego podobna w swoim zachowaniu. Potrafię zdradzić Chrystusa dla chwilowej i złudnej korzyści. I tak naprawdę, kiedy sobie to uświadomię po pewnym czasie jest mi tak bardzo źle, że niewiele brakuje, żebym skończyła tak jak Judasz. Na szczęście wierzę w Boga i wierzę w Jego miłosierdzie. Tu pojawia się postać Piotra i jego postawa, do której właśnie chcę dążyć w swoich zmaganiach - postawa skruchy, żalu. Nie głupiej rozpaczy, ale smutku z niewierności swojemu Bogu. Bardzo mocno uderzyły mnie słowa Jezusa: Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Postawa służenia jest bardzo trudna. Z różnych powodów. Jest trudna, bo człowiek szuka bardziej swojej chwały w życiu, niż dobra drugiej osoby, ale też dlatego, że służba jest bardzo często niedostrzeżona, a nawet... skrytykowana. Pociąga mnie niesamowicie ta właśnie postawa. Może dlatego, że jeszcze tak wiele mi brakuje, żeby służyć moim braciom bez oczekiwania wdzięczności. Nie zniechęcam się tym, myślę że pierwszy raz dotknęło mnie tak właśnie to słowo tego dnia. Także w kontekście kapłanów, których znam, którzy mi służą, od których powszechnie tej służby się oczekuje. Bo czy ja służę im? Służę modlitwą, tej modlitwy jest wydaje mi się, że całkiem niemało. Ale poza tym jest wiele nieprzemyślanych werbalnych i pozawerbalnych znaków, które pojawić się nie powinny, a zamiast nich powinny być inne znaki wdzięczności, dobroci, życzliwości, ofiarności... A nie moje "więcej i więcej", które jak trzeźwo na to spojrzę prowadzi do totalnej ruiny znajomości i w pewnym sensie mnie. Tego dnia jednak popłynęło sporo życzeń wszak i lista kapłanów znajomych jest długa, ale w tym roku ograniczyłam się tylko do tych, z którymi utrzymuję bliższy kontakt. (Ale modlitwa była za wszystkich)
Podczas liturgii Wielkiego Piątku kompletnie nie mogłam poskładać myśli... Cała Męka Pańska i przeżywane każde słowo. Naprawdę każde z wielkim niepokojem. Czułam jakbym zostawała sama zupełnie. A przecież... to On... został sam na krzyżu, to mnie przy Nim nie było i tak często nie ma. Przecież On cały czas JEST i czeka na mnie, właśnie na mnie, konkretnie na mnie. A w sobotę przez cały dzień doświadczałam smutku. Powodów było kilka. Złe słowa, złe spojrzenia, brak akceptacji, niezrozumienie, samotność... A na wieczornej Mszy kiedy Exultet głosił: raduj się, Kościele święty poczułam tak bardzo mocno, że JEZUS Jest i mocno mnie kocha. Wielkanocny poranek obwieszcza Zmartwychwstanie Chrystusa, pusty grób prawdziwe doświadczenie radości. Naprawdę poczułam, że jestem kochana. Cała Niedziela była bardzo radosna. Doświadczyłam tego, że bez wspierającej Bożej Miłości, a nawet samej świadomości tej miłości, która jest ZAWSZE jestem niczym. I dzisiaj można już powiedzieć, że święta minęły... i w dodatku skończyłam je paskudną kłótnią, która była zupełnie niepotrzebna. Nie chcę, żeby nic się nie zmieniło. Po prostu się na to nie zgadzam. Ta relacja jest najważniejszą w moim życiu, jest priorytetową, choć moje zachowanie nie zawsze o tym świadczyło. Tak jak w każdym związku miłosnym miodowy miesiąc nie trwa bez przerwy. Ale trwa miłość, która jest wtedy gdy jest dobrze i gdy jest źle, albo ta miłość znika jeśli oparta była przede wszystkim na moich przyjemnościach, moich potrzebach i chodziło tylko o mnie. Chcę inaczej. Chcę podjąć pracę nad sobą - ze względu na Boga i dla drugiego człowieka. Przechodzić przez cierpienie mało zajmując się sobą. Chcę żeby moje życie było pełną miłości odpowiedzią na JEGO Miłość, która mnie wybrała pierwsza.

W środę wracam do Lublina, a 30 kwietnia wyruszam na rekolekcje wędrowne: https://www.facebook.com/events/678317595564420/?fref=ts Cieszę się na samą myśl, choć nie wiem jak to będzie wyglądało, ale myślę, że dam radę i że będzie dużo radości, dużo doświadczenia obecności drugiego człowieka i dużo PANA BOGA :)

Wszystkim, którzy tu jeszcze czasem zaglądają życzę ŻYWEJ WIARY i Radości :)
pax! ;]

Człowiek

nie przestaje być wielkim,

nawet w swojej słabości. 

wnet święty Jan Paweł II

Tym razem notatka będzie nieco dłuższa. Napiszę o wszystkich moich rozterkach, a jest ich coraz więcej.
Na uczelni nic się ciekawego nie dzieje i akurat w tej kwestii nic się nie zmieniło. Nie jest ciekawiej. Powoli zaczyna mi się jednak rozjaśniać w jakim kierunku zawodowym chcę podążać. To, że nie chcę być pracownikiem socjalnym biegającym po domach z kwestionariuszem wywiadu, wiedziałam już zaczynając studia. Głównie dlatego, że zanim zacznę to robić już się zawodowo wypalę ;) Możliwości jest niewiele, ale można coś pokombinować, choć nie wiem czy jest coś co mnie naprawdę interesuje. Mam coraz większe przekonanie, że nie.

Dzisiaj powinnam podać temat pracy licencjackiej, ale jeszcze go nie mam, więc jak miałam go podać. Nie podałam. Nie wiem o czym chcę pisać i pytania pani promotor: "a czym pani się interesuje, to może nakieruję?" w tym przypadku nie za bardzo mają sens, bo moje zainteresowania nie dotyczą mojego kierunku studiów. Coś jednak trzeba będzie pisać...ani tematu ani ochoty nie ma.

W kwietniu muszę dać odpowiedź właścicielce mieszkania, w którym wynajmuję pokój czy zostaję tutaj czy się wyprowadzam na następny rok akademicki. Mieszka się słabo, tzn. płacę sporo, a warunki nie są rewelacyjne. Poza tym współlokatorki są czasem baaardzo męczące, bo głośne. Argumenty przemawiają za tym, żeby zmienić, ale obawiam się, że może mi się trafić jeszcze gorzej :( Przecież tutaj ostatecznie najgorzej nie jest. Chyba najbardziej obawiam się właśnie ludzi, z którymi będę miała mieszkać. Kurcze, jakbym chciała mieć jakiś normalnych, spokojnych współlokatorów, którzy zapraszając gości nie muszą drzeć buźki na całe mieszkanie, którzy nie robią imprez, na których tłuką się butelki i bawią się gazem pieprzowym, którzy nie przychodzą ze znajomymi o 4 nad ranem, którzy sprzątają po sobie w toalecie i łazience! To naprawdę nie jest przecież wiele... Jedna z nielicznych zalet tego mieszkania to lokalizacja. Bardzo lubię tą dzielnicę i pobliskie osiedla, także to na którym mieszkam, a i Poczekajka jest zaledwie dwa przystanki stąd.

Zupełnie nie mogę porozumieć się z bliską mi osobą. Jeszcze niedawno wydawało mi się, że nadajemy na tych samych falach. Rozmawiało nam się ekstra, czasem kilka godzin. Wspieraliśmy się, pocieszaliśmy, potrafiliśmy rozbawić. Mimo że nie zawsze było miło i przyjemnie, to jednak znajdowaliśmy nić porozumienia. Obecnie nie odzywamy się.  Czuję się w pewien sposób oszukana. Pewna obietnica została złamana. Powiedziałam: dość. Najzwyczajniej w świecie nie mam już siły tłumaczyć, że mam uczucia i że nie wolno się bawić czyimś kosztem, trzeba brać odpowiedzialność za słowa, za decyzje... Z drugiej strony BARDZO pragnę, żeby ta znajomość znowu była taka dobra. Brakuje mi jej własnie w takiej postaci jaka była. Nie rozumiem całej tej sytuacji. Wiem, że mojej winy też jest w tym sporo. Moje zachowania też nie zawsze były w porządku. Ale chyba nie aż tak... Naprawdę...nie rozumiem i poddaję się...

Poza tym duchowo...słabiutko.... katechezy się skończyły(bardzo owocne!), próbuję złapać kilka razy w tygodniu Mszę Świętą, ale mam tyle zajęć, że jak wracam to padam ze zmęczenia. Trochę czytam. Teraz papieża Franciszka. Ale jakieś to takie wszystko bez przeżywania. Próbuję rozmyślać nas Słowem, ale nic nie rozumiem, nic nie słyszę, nic mi nie zostaje w pamięci. Nie potrzebuję fajerwerków, nie, nie, ale...chciałabym, żeby było jakoś trochę lepiej.


Chciałabym też, żeby był Ktoś...

Pozdrawiam Was ciepło! I bardzo dziękuję za modlitwę za mnie i słowa pokrzepienia, które otrzymałam przez skrzynkę e-mail. W podziękowaniu do pesymistycznej notatki wrzuciłam wiosenne zdjęcia, które niedawno zrobiłam, mam nadzieję, że Wam się podobają.

pax! ;]

właśnie tak się czuję.
jest źle.
pozdrawiam.

Miałam napisać będąc w domu (po zaliczonym <poprawkowym> kolokwium), ale...nie mogłam się jakoś zebrać. To się chyba niestety nazywa lenistwo. Byłam kilka dni w domu. Wróciłam do Lublina w sobotę (tydzień temu ponad). W minioną niedzielę odwiedziłam znajomego brata zakonnego i byłam na Mszy Świętej w mojej umiłowanej parafii Niepokalanego Sera Maryi i św. Franciszka :) A od poniedziałku znojny czas - praktyka w Domu Pomocy Społecznej dla Osób Niepełnosprawnych Fizycznie. Coś nie coś o tym napiszę, bo to już połowa praktyki za mną. Mój opiekun praktyk, który prawdopodobnie jest pracownikiem socjalnym (nie mam pojęcia kim jest, na pewno jakimś kierownikiem, ale coś więcej...wiem jak się nazywa i tylko tyle) ma indyferentny stosunek do mojej (i jeszcze jednej dziewczyny) obecności tamże. Robimy więc to, co raczej pracując w zawodzie nam się przydarzać zbyt często nie będzie, ponieważ należy to do zadań opiekunów medycznych, terapeutów zajęciowych... czyli pomagamy w życiu codziennym mieszkańcom, w poruszaniu się po domu, tym którym sprawia to trudności, czytamy, gramy, rozmawiamy....i w ogóle umilamy czas naszymi skromnymi osobami ;) Muszę jednak przyznać, że o ile wykonywania zawodu się nie
uczę, to jednak zyskuję dużo dzięki tym ludziom, dzięki każdemu z osobna kogo spotykam. Mimo że znaleźli się wszyscy w jednym domu, to każdy ma inną historię, najczęściej (jeśli nie zawsze) bardzo przykrą i bolesną. Po wielokroć są to ludzkie dramaty. Pomaga mi to z większym optymizmem spojrzeć na swoje życie, na to że jestem zdrowa, że mam sprawne ręce i nie muszę prosić kogoś o podanie szklanki wody czy odebranie mojego telefonu, na to że mam sprawne nogi i nie muszę prosić o zrobienie mi zakupów, mam dobry wzrok i nie muszę prosić o przeczytanie mi jakiegoś artykułu z gazety czy smsa od moich znajomych itd. Mogę wiele, nie jestem ograniczona w żaden sposób. Doceniam bardziej to co mam, a jednocześnie dostrzegam wyraźniej to, czego innym brakuje i jakoś bardziej potrafię sobie wyobrazić co czują ci ludzie i jak bardzo potrzebna jest im moja pomoc. Właśnie muszę przysiąść i uzupełnić dziennik praktyk z całego tygodnia. Praktyki mam do 28 lutego. A później... czas rozpocząć nowy semestr.

Ten czas praktyk jest o tyle jeszcze dobry, że znowu zaczęłam czytać. Wracam z praktyk lekko po południu, więc mam całe popołudnie i wieczór na książki, dla znajomych, na wzięcie oddechu przed nowym semestrem. Kończę czytać "Bez rąk, bez nóg, bez ograniczeń". Następna w kolejce jest "Biblia a nauka" ks. Tomasz Jelonek. A kolejka jest długa... Ale dobrze, że w końcu wzięłam się za czytanie, bo te studia ogłupiają całkowicie i mam wrażenie, że cofam się w rozwoju. W ogóle...coraz mniej podoba mi się ten kierunek, i i i i i....nie wiem co dalej. Coś szukam, coś wymyślam, ale wciąż nie wiem. Brak cierpliwości... Już było z tym znacznie lepiej, ale znowu wszystko bym chciał wiedzieć JUŻ; TERAZ. A przecież wszystko co się dzieje dopuszcza Bóg, który wie po co to wszystko. W tym momencie kocha mnie, nie muszę lepsza, On kocha mnie taką jaką jestem. Skoro jestem w Lublinie, na tym a nie na innym kierunku, to z pewnością jest potrzebne. Po co? Teraz jest zbyt wiele ciemności, ale później- z perspektywy czasu będę mogła na to spojrzeć inaczej, będzie to bardziej wyraźne wszystko.

Tymczasem... jest dobrze, ale mogłoby być lepiej jeśli chodzi o moje małe monikowe życie duchowe. Muszę wyznać bolesną dla mnie prawdę - nie umiem się modlić, a oszukuję się, że umiem. Nie wątpię, że modlitwa różańcowa jest miła Bogu, ale mam świadomość, że to trochę za mało. Chodzi za mną wciąż właśnie mała ilość modlitwy. Denerwujący stan, a zarazem nie wiem jak wziąć się za coś więcej. Wróciłam ostatnio do modlitwy brewiarzowej - jutrznia i nieszpory, ale jakoś muszę jeszcze poeksperymentować z modlitwą i znaleźć tą najlepszą; najbardziej mi odpowiadającą. Akurat modlitwa jest rzeczywistością tak bogatą, jak ludzkie charaktery i historie życia, więc na pewno...w końcu znajdę.

...jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nastaw mu i drugi. Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz. Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące. Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie.

Trudne są te słowa Jezusa, trudne. Nie mam sytuacji, żeby mnie ktoś bił, czy chciał zabrać mi moją własność, ale mam inne... Sytuacje w których np. ktoś powie mi coś niemiłego, coś co mnie zrani, dotknie, zaboli nie mam ochoty nadstawiać drugiego policzka. Mam ochotę wykrzyczeć temu komuś, że robi to czy coś innego źle, że jego zachowanie jest byle jakie itd. a tym, z którymi dzielę się swoim zranieniem powiedzieć: on taki jest, rani bez żadnych skrupułów, jest pyszny, myśli tylko o sobie... i można by tak bez końca, ale przecież chodzi właśnie o to, żeby powstrzymać te niepotrzebne słowa, żeby powstrzymać nienawiść, a odpowiadać miłością. To jest niełatwe, żeby za każdym razem właśnie w taki sposób postępować, ale to jest doskonałość, do której jesteśmy powołani. Ta doskonałość to zachowywanie Bożych przykazań, czyli myślenie bardziej o drugim niż o sobie. Jezus mówi:

Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.

Życzę sobie i Wam żebyśmy w tym nowym tygodniu byli choć troszkę bliżej doskonałości, choć w jednym wydarzeniu, choć w jednym czynie, geście, słowie.

pax! ;]

Niestety - nadal jestem w Lublinie, a według moich planów właśnie o tej godzinie jadłabym sałatkę brokułową w moim domu. Nie zaliczyłam jednego przedmiotu i muszę siedzieć do wtorku tutaj, żeby poprawić. Ale żeby to chociaż jakiś ważny przedmiot był, a to fakultet, w dodatku niemający żadnych punktów ECTS. Ale dobrze, już wczoraj się wypłakałam i wydenerwowałam. Dzisiaj posprzątałam mieszkanie, nawet swój pokój, co nie zdarza się często, a jutro...zakupy - kupuję sobie nowy telefon. Przez stary nie mogę się dogadać z nikim, bo coś mi głośnik pada, ale można mu wybaczyć, trzy lata ze mną wytrzymał. A wieczorową porą.... brunet....spowiednik. Tak, tak, walka trwa i praca nad sobą także, ale jest ciężko. Tydzień był słabiutki. Ale Jezus uzdrawia. Wierzę w to. No i jeszcze jutro Msza z Neo - trochę poweru się przyda.

Dostałam obiecane książki, w stanie idealnym wręcz! Co za radość! A w związku z książkami dostałam na pocztę e-mail pytanie. Pewna zatrwożona Niewiasta (którą z tego miejsca ciepło pozdrawiam) zapytała mnie: czy wolno nam czytać książki kapłanów, którzy już nimi nie są? To oczywiście w kontekście autora książek, którego wymieniłam pisząc o oczekiwaniu na książki. Tak, można - bo można czytać wszystko i nikt nam nie zabroni, jesteśmy wolnymi ludźmi. Ale z punktu widzenia katolika to: tak, można- jeśli kapłan ten pisał zgodnie z nauką Kościoła. Takie (jak śmiem się domyślać, bo tylko pobieżnie przejrzałam na razie) są książki Rafała Szymkowiaka. Natomiast nie zalecałabym czytania książek kapłanów, którzy pisząc już mieli pewien problem z przyjęciem Bożego Słowa albo nauki katolickiej. Raczej zaszkodzą niż pomogą. Należy też wziąć pod uwagę okoliczności, powód dla którego dany kapłan już nim nie jest. Nie zawsze znamy ten powód. Jeśli chodzi o wspomnianego autora książek, na których widnieje za nazwiskiem skrót OFMcap, to czuje się bezpiecznie. Jeśli chodzi o np. pewnego byłego jezuitę, kapłana suspendowanego to byłabym ostrożna. Może dlatego, że jego 'nauczanie', jest po prostu dla mnie nie do przyjęcia. Cóż... Najlepiej karmić się tym co jest zdrowe. Książki byłego kapłana przeczytam głównie z ciekawości, bo do mnie nigdy nie przemawiał w ewangelizacji slang młodzieżowy, a takim są one napisane. Zobaczymy, czy się coś zmieniło. Oczywiście - wolałabym, żeby to były książki bp. Rysia, ale to byłoby zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Książek bp Rysia nikt za darmo nie rozdaje, ludzie JEDNAK się znają... ;)

W ogóle jutro rewelacyjna modlitwa psalmem: Naucz mnie, Panie, mądrych ustaw swoich. Myślę, że te słowa zostaną we mnie na długo. To prosta, ale bardzo konkretna modlitwa. A w Ewangelii Jezus jutro wysyła nas osobno na miejsce pustynne. Wie czego potrzebuję. Bardzo na ten moment potrzebuje pustyni. Nie mogę jej doświadczyć fizycznie- takiego miejsca odosobnionego, bo poprawka, później dom, na stancji współlokatorki, trzeba troszczyć się, żeby mieć co zjeść, itd. Ale w pustynia w sercu. Może to jest to? Może tak trzeba spróbować? Wyjść na pustynie i wypocząć. Ale nasz Mistrz się o nas troszczy! Wysyła nas na odpoczynek. Niesamowity :) Ale...co będzie dalej? Przed czym odpoczywamy? 

Życzcie mi cierpliwości w wytrzymaniu w Lublinie przez jeszcze trochę... 
I szturmujemy niebo za misjonarzy a Afryce, którzy ciągle są w nieciekawej sytuacji.
pax! ;]

Oto kilka wiadomości od br. Benedykta OFMCap zamieszczanych na fb, który jest na misji w Afryce.

Brrrr! Zima. Bardzo nie lubię zimy. Po prostu jestem ciepłolubna, układam się zawsze przy grzejniczku, marznę przy temperaturze od 5 stopni (niby ciepła) w dół i bardzo nie lubię jak muszę iść wolno, bo szybkie chodzenie grozi pośliźnięciem a w konsekwencji złamaną nóżką albo gorzej. I nie lubię nosić czapki, bo psuje mi się moja starannie uczesana fryzura, która podobno czy uczesana czy nie wygląda tak samo, ale ja jednak dostrzegam różnice no i włosy szybko robią się tłuste, o fuu. Akceptuję zimę tylko do 6 stycznia, później już nie. Ale...co ja tu mam do gadania. Pocieszam się tekstem z kultowego filmu "Miś": Ja rozumiem, że wam jest zimno, ale jak jest zima, to musi być zimno. Takie jest odwieczne prawo natury" ;)
Semestr trzeci studiowania się skończył, została "tylko" sesja egzaminacyjna, czyli dwa tygodnie wyjęte z życia, ale jestem dobrej myśli. A dzisiaj byłam na zakupach. Wolę nie wspominać ile wydałam i ile kupiłam. Przemilczmy to, bo to jest w sumie mało ważne. Lubię mieć dużo ubrań i ładnych ubrań i drogich ubrań, ale...nie uważam, żebym była jakoś przywiązana przesadnie do tego, gdyby Bóg powiedział: zostaw to. Myślę, że byłabym w stanie zostawić takie przyjemności (a są to przyjemności dla mnie niewątpliwie!) Na szczęście to nie moja konstytucja: "Dlatego strzeżmy się nieuporządkowanego przywiązania do rzeczy ziemskich, a świata używajmy na chwałę Ojca i pożytek Jego dzieci, tak jakbyśmy go nie używali.", ale w sumie to strzegę się tego przywiązania. Najgorzej mi wychodzi w przypadku ludzi, bardzo mocno się przywiązuję i sporo cierpię w związku z tym.

W ostatnim czasie byłam na Eucharystii gościnnie we wspólnocie neokatechumenalnej. Jak już wspominałam niejednokrotnie, bardzo lubię 'naszą Eucharystię', która wygląda tak jak wygląda, ale ta Eucharystia ze wspólnotą, nieróżniąca się aż tak bardzo, jakby się wielu osobom wydawało, jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. W ogóle mnie bardzo kręci wiara pierwszych chrześcijan. To taka wiara bardzo 'żywa', bardzo radosna, i bardzo autentyczna. Wiara, która nie pyta: po co? dlaczego? Tylko: jestem Jezu, rób ze mną co chcesz, idę za Tobą, bo mnie wzywasz. Mega! Mnie to pociąga. Najbardziej pociąga mnie to, że ludzie z tych wspólnot są właśnie tacy - autentyczni, oni nie martwią się nazbyt o to co się będzie działo, ufają Jezusowi, bo Jezus jest Panem. Poza tym formacja jest męcząca, czasochłonna, a jednak świeccy ludzie mogą żyć tak bardzo zjednoczeni w Bogu. Nie, nie, to nie jest reklama tej wspólnoty, chociaż uważam że każdy na katechezy może pójść, bo najzwyczajniej w świecie: warto :)

A w przyszłym tygodniu dostanę 8 książek, prawie nówki, za free! Tak, chwalę się, oczywiście. I to takie mega, dwie o św. Klarze (!!!), coś tam o TAU, dwie Rafała Szymkowiaka OFMCap, no i jeszcze jakieś tam... Ale same takie ekstra. Kiedy ja to przeczytam myślę. Po sesji. Na "po sesji" mam już tyyyle zajęć, ale będzie tydzień ferii, jak się uda wszystko ładnie w pierwszym terminie pozaliczać, a później dwa tygodnie praktyk (dlatego lepiej żeby było ciepło, skoro codziennie będę musiała wychodzić z mieszkania).

Ostatnio spowiadam się dosyć często, no wstyd z jednej strony. Ale z drugiej...chodzę po miłosierdzie przecież. Mam stałego spowiednika. Przepracowujemy różne kwestie. Powolutku układam swoje życie, choć ono takie trochę jak niedopasowane puzzle.

A to jest Słowo, które ostatnio we mnie bardzo mocno jest (i działa chyba).

«Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym - on czy jego rodzice?» Jezus odpowiedział: «Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale [stało się tak], aby się na nim objawiły sprawy Boże.

Kiedy czasem sobie myślę, czemu jestem taka jaka jestem, czyli nie za ładna, nie za fajna, nie za bardzo z tego świata, taka bardziej kosmitna niż Ziemianka - a myślę, że zdarza mi się myśleć w taki sposób częściej niż byłoby to wskazane to właśnie te Słowa ewangelii są tu odpowiednie, są tu odpowiedzią i to jakże fascynującą. To, że ktoś urodził się nieidealny (niepełnosprawny, czy brzydki, czy może mało inteligenty, albo niepotrafiący gotować), nie jest konsekwencją grzechu naszego, czy naszych rodziców. "Stało się tak, aby się na nim objawiły sprawy Boże". I to daje radość! :) Czyż nie? Ewangelia daje radość, wnosi pokój w życie. Dzisiaj się zaczęły rekolekcje, na których chciałam być. Modlę się, aby były owocne, na pewno takie będą, bo Pan Bóg błogosławi tym, którzy to błogosławieństwo chcą przyjąć.

Dobrze, tak więc napisałam trochę o tym co za mną i co przede mną i idę odpoczywać, bo dwa dni intensywnej nauki przede mną - w poniedziałek pierwszy egzamin. A później...kolejne dni wypełnione nauką.

Ach, i zapomniałam Wam powiedzieć, Maryja - Matka Jezusa i nasza Matka jest bardzo troskliwa. Módlcie się na różańcu, cuda się dzieją! :)

pax! ;]

"Nasz Pan jest pełen miłości, miłosierdzia, czułości. Nade wszystko jest pełen miłości. Miłości do nas, grzeszników, złodziei, cudzołożników, ludzi fałszywych, do tych którzy zawsze kłamią, do tych którzy kradną i do tych, którzy uprawiają hazard!" 

Wróciłam do Lublina.
Przywitał mnie:
1. brakiem prądu w mieszkaniu - wyłączony przez którąś ze współlokatorek, a co za tym idzie - popsute jedzenie w lodówce (mojego tam prawie nic nie było), i w zamrażarce (a tam już coś i mojego się kurcze znalazło!). Wszystko nadaje się do wyrzucenia.
2. brakiem ciepłej wody. Nie wiem jak to się stało, że jej nie ma i gdzie się podziała, ale po prostu NIE MA. Piecyk gazowy, który jest w łazience jakoś się nie 'rozpala' (nie umiem tego wytłumaczyć, nie mam takiego czegoś u siebie w domu, nie wiem jak to działa, nie wiem czy to się wyłącza i jak, i zawsze boję się jak się włącza, ale wolałabym,żeby jednak działał.)
3. poparzeniem się parą z czajnika (a czajnik jest nietypowy, też takiego nigdy wcześniej nie widziałam, dopiero na tej stancji). Monika Ciamajda. O tak powinnam się nazywać. Ale...nie mów Monia źle o sobie, wystarczy że inni to robią. A trzeba na słowa uważać. Słowa są ważne, słowami można dotknąć, nawet czulej albo nawet boleśniej niż dłońmi.

źródło: http://www.bb365.info/kawiarnia-filozoficzna-szok-i-przerazenie,wydarzenia,idea,2813,,

Wszystko to wydarzyło się w ciągu trzech godzin. Zastanawiam się co będzie dalej...

Żyję jutrzejszą spowiedzią - jedyna nadzieja! Ale dobrze jest być w Lublinie, wie się ze Bracia blisko, Siostry blisko, czego chcieć więcej? :)

pax! ;]