Niezwykła uroczystość. Uroczystość WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH. To dzień tych, którzy swoim życiem zasłużyli na życie wieczne; wieczną przygodę z Bogiem, już bez grzechu, bez pokus, bez płaczu, bez cierpienia. To dzień tych, których Kościół nie koniecznie wspomina w poszczególne dni roku liturgicznego, ale swoim życiem dali przykład jak być świętymi. Jeśli zastanawiasz się: jak żyć, żeby zostać świętym, to odpowiedź znajdziesz w przygotowanych przez Kościół jutrzejszych czytaniach. W Ewangelii czytamy następujące słowa samego Jezusa Chrystusa: Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy /ludzie/ wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. 

To jest charakterystyka tych, których uroczystość świętujemy 1 listopada. To może być także nasze święto.
Wystarczy żyć właśnie w taki sposób, jaki proponuje Jezus Chrystus. To nie jest styl życia dla wybranych, dla jakiś innych, mocniejszych. To jest sposób dla każdego z nas: dla mnie, dla Ciebie i dla Twojego nieznośnego sąsiada, z którym od lat nie możesz się porozumieć i dla Twojej współlokatorki z akademika, o której już tyle złego powiedziałeś i pomyślałeś, i dla księdza który upadł i którego świat już osądził. Jezus i Jego Ewangelia to jest sposób na życie dla KAŻDEGO, kto CHCE się nawracać. Potrzeba jednak radykalnych decyzji - nie tylko jednej decyzji, ale każdego dnia tego pokręconego życia trzeba nam wybierać świętość.

„Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty” (1 P 1, 16; Kpł 11, 44)


Świętymi bądźmy!
Wybieram świętość! ( i moje decyzje mają to potwierdzać)
AMEN!

Dobrego, radosnego jutrzejszego dnia; wspomnienia Wszystkich Świętych.
pax! ;]

Pewnie to wiecie, ale Wam powiem wczoraj była niedziela. A niedziela to jest taki czas, który większość lubi. Kto z Was nie lubi niedziel ręka w górę! No właśnie, żadnej ręki nie widzę :) Niedziele są bardzo pozytywne! Można je przeżyć byle jak - np. na zakupach. Buuu, nie lubię, nie lubię, nie lubię. Dla tych, którzy nie rozumieją odpoczynku szabatowego (obecnie: niedzielnego!): "(...)prawo szabatu było ustanowione w Izraelu po to, żeby niewolnicy, którzy byli w domach żydowskich, mieli święto i mogli odpocząć. (...) Tak naprawdę przestrzegasz go wtedy, gdy słabszemu, zależnemu od ciebie, stwarzasz możliwość odpoczynku." (bp Ryś) Oczywiście byłam na Eucharystii w mojej ukochanej lubelskiej parafii, a po spotkaniu z Jezusem, było spotkanie z zaprzyjaźnionym bratem zakonnym. Baaardzo miły i dobry czas. A po powrocie obiadek (yyy...chyba za dużo powiedziane w przypadku życia na stancji) i lektura duchowa. Właśnie takie powinny być niedziele - ubogacające. Niewątpliwie nasze życie ubogaca uczestnictwo w Eucharystii. Karmienie się Ciałem Chrystusa. Ubogacają nas spotkania z ludźmi, którzy są ludźmi wiary, bo co nas łączy oprócz ludzkiej przyjaźni? Łączy nas Duch Święty. Ubogaca lektura duchowa, bo poszerzamy naszą wiedzę religijną, pogłębiamy naszą wiarę, poznajemy coraz bardziej Boga.
Dlatego bardzo lubię dobrze przeżyte niedziele. Jak się tak dobrze rozpocznie tydzień to jest to lepszy tydzień (choć nie musi być wcale łatwy).
A dzisiaj kupiłam sobie lokówkę i co baaardzo mnie rozbawiło dostałam gratis szampon do włosów BARDZO zniszczonych :D Nie wiem, czy aż tak źle wyglądałam, czy po prostu sprzedająca ma takie doświadczenia z używaniem lokówki....ale sytuacja była naprawdę zabawna. A szampon wyjęła spod lady niczym dając mi go potajemnie.
W środę jadę do domu! Po raz pierwszy w tym roku akademickim wracam do domu rodzinnego. Zajmuje mi to ok. 3 godzin. Zawsze to jest dziwny czas. Jedzie się, jedzie, jedzie, jedzie.... i się myśli o najprzeróżniejszych kwestiach. Ale chyba to jest główny powód dla którego lubię "podróżować" (to tak poważnie brzmi, ale to moje podróżowanie ogranicza się do odwiedzania znajomych w Polsce wschodniej :p)

A w dzisiejszej Ewangelii ważne słowa dla wszystkich, którzy nie wiedzą gdzie jest rozwiązanie ich problemów, gdzie jest uzdrowienie ich zranień: przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia. A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich.
Przychodźmy do Chrystusa, dotykajmy się Go w modlitwie, w spotkaniu z Nim w sakramentach, bo od Niego wychodzi moc uzdrawiająca. Trzeba "TYLKO" przyjść i słuchać.

Trwajmy na modlitwie za siebie nawzajem :)
pax! ;]

Tak, była spowiedź! Był bardzo dobry spowiednik, opanowany, rozmawiał, był delikatny, miły...aż nadto... Trochę temperamentem nie dopasowaliśmy się. Ciężko jakoś to szło. On powiedział zdanie, ja w tym czasie powiedziałabym co najmniej 5 zdań. Ale nie ma co narzekać na spowiednika, bo sądzę, że wielu chciałoby się spowiadać u takiego właśnie kapłana. Zresztą - to dobry człowiek. Ostatecznie wyspowiadałam się.

Euforii i radości nie czuję. Nie liczcie na to, że napiszę jak to cudownie po kilku miesiącach znów być w stanie łaski uświęcającej. Nie napiszę tego, bo tego nie czuję. Kiedy wczoraj wróciłam po spowiedzi ze łzami w oczach na stancję, było po prostu s t r a s z n i e. Miałam wrażenie, jakbym na tym świecie została jedna, sama, bez Kościoła i bez Boga. I właśnie dlatego: płakałam, płakałam, płakałam.




Kocham mój Kościół i kocham Boga, gdybym straciła TO, straciłabym WSZYSTKO. Bóg Trójjedyny i Kościół Rzymsko- Katolicki są dla mnie najcenniejszym darem, największym dobrem, drogocenną perłą.





Nie mogłam się modlić. Ba! Nie mogłam nawet odczytać krótkiego tekstu z książki "365 dni z ojcem Pio" na wczorajszy dzień. Tak bardzo byłam osłabiona duchowo. Błagałam (dosłownie) Pana Boga na kolanach o Słowo. Otworzyłam Pismo Święte... na wprowadzeniu do którejś z ksiąg - wiecie, to taki historyczny zarys, co i jak, żeby mieć pewien obraz danej księgi (gorzej chyba trafić nie mogłam). Zostawiłam to wszystko i weszłam w grzech.
Przyznaję Wam - którzy w większości odwiedzających ten blog jesteście Kościołem, który kocham - jest mi maksymalnie głupio wobec Boga, Was i siebie. Bóg pokonał grzech, pokonał szatana, pokonał śmierć. Dla Niego jestem najpiękniejszym dzieckiem niezależnie od tego co zrobiłam, wiem to doskonale. Głupio mi wobec Was, bo mam poczucie, że grzesząc osłabiam cały Kościół (i chyba nie jest to tylko poczucie, ale taki jest fakt z różnych powodów). Przepraszam. Głupio mi także wobec siebie. Jednocześnie pocieszam się tym, że przez kilka godzin walczyłam bardzo mocno, tych łez było dużo, to zmaganie trwało kilka godzin (może ktoś powiedzieć, że mało, dla mnie - baaaardzo długo). Słabe pocieszenie, wiem. Bardzo jest mi przykro, że tak łatwo mnie przekonać, że to co wygodne, to co przyjemne, jest lepsze. To jest kłamstwo. Mam świadomość, że nie ten kto nie grzeszy jest świętym, ale ten kto się spowiada. Jezus Chrystus jest moim Panem, JEDYNYM. Jeśli upadam, to wstaję mocą Chrystusa i dla Niego się podnoszę, dla Niego podejmuję walkę ze złymi skłonnościami; z grzechem, dla Niego chcę żyć i chcę żyć dobrze. Nie jest ważne, że 'nie czuję' teraz Jego obecności. WIEM, że JEST. Wiele razy w moim życiu dawał mi to odczuć, nie musi stale mi tego udowadniać. To co czuję, albo to czego nie czuję, a tak bardzo pragnę czuć, oddaję Bogu.Wiem, że On w czasie słusznym obdarzy mnie tym, co da mi szczęście. Wracam do modlitwy... szczególnie różańcowej. Chwila niemocy jest po to, aby przypomnieć sobie od kogo czerpać siłę.

Im bardziej staramy się żyć według Bożych przykazań, czyli być wiernymi naśladowcami Jezusa Chrystusa, tym mocniej całe piekło szaleje, tym mocniej szatan uderza w nasze słabości.
Nigdy nie można nam się poddać.

Miłość zniesie wszystko, miłość przetrwa śmierć, miłość nie lęka się niczego... 

Wam i sobie życzę siły na każdy dzień nieustannej walki o życie wieczne.
Niech bł. (wnet święty) Jan Paweł II, którego dzisiaj wspominamy w liturgii wspiera nas i wyprasza nam łaskę podejmowania decyzji, które będą podobały się Bogu.

pax! ;]

będę z Tobą."

19 października to data bardzo dla mnie ważna i bardzo trudna. Z dwóch powodów. 

I. 

Jerzy nie był żadną gwiazdą. Był autentyczny, nie miał w sobie takiej zwykłej człowieczej próżności, chęci zaimponowania, pokazania się na pierwszym planie. W jego przypadku to nie wchodziło w grę. On unikał salonów, źle się tam czuł, splendory, bankiety nie pociągały go.


 II.
19 października 2007 r. to data śmierci Martyny. Martyna zmarła mając 16 lat. Miała guza kości biodrowej. Nowotwór. Przez ponad 100 dni była pod opieką WHD. Była koleżanką, jakich wiele... Choroba zmienia. Myślę, że jesteśmy tego wszyscy świadomi, ale często ludzie odwracają się od Boga, buntują się, rozpaczają, kierują swoją uwagę na siebie. Martyna zupełnie odwrotnie. Zbliżyła się bardzo do Pana Boga. Wieczorami odmawiała różaniec, mówiła że przynosi jej to ulgę. Swojego kapelana poprosiła o sakrament bierzmowania, który przyjęła niedługo przed śmiercią z rąk bp Henryka Tomasika w swoim pokoju, wybrała sobie za patronkę Marię - dlatego, że to imię Matki Bożej, ale też dlatego że to imię jej ziemskiej matki. Sytuacja w domu...bardzo trudno, aż przykro jest o tym mówić, więc mówić o tym nie będę. Pamiętam dzień jej pogrzebu. Pamiętam białą trumnę. Pamiętam kapelana - ks. Rafała, który odprawiał w białym ornacie, ponieważ mówił że jest pewny, że Martyna raduje się już życiem blisko Boga, że jest w niebie. Za każdym razem gdy wchodzę na cmentarz parafialny widzę jej grób. Odmawiam krótką modlitwę w myślach. I tak się zastanawiam... czy czegoś nauczyła nas ta śmierć? Powinna. 
W dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi: Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych; a kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych.
Myślę, że Jezus Chrystus przyznał się do Martyny wobec aniołów Bożych. Wierzę, że jest ona szczęśliwa. 
Pamiętam o niej w swojej modlitwie i Was też proszę - pomódlcie się czasem za nią. 

A z bieżących spraw, to przyjechała do mnie moja zapracowana siostra, więc ruszaaaamy na miacho! Lublin w ten weekend jest nasz! :) W poniedziałek natomiast (zaraz po kartkóweczce z angielskiego) idę do Jezusa po miłosierdzie, czyli będzie spowiedź. Ufam, że spowiednik będzie dobrym narzędziem w rękach Pana, choć jak pisała św. Faustyna: spowiednik wiele może duszy dopomóc, ale i wiele może zepsuć ;)

Na koniec tej "trudnej' notatki chcę Wam przypomnieć, że Bóg jest Ojcem, mimo że doświadcza.
JEST OJCEM. Dlatego nasze życie, jeśli będziemy trzymać się Boga, zakończy się happyend'em.
Nie jest łatwo z tą jesienną aurą, ale bądźcie dzielni!

pax! ;]

Ciągle smutno… Smutek pochodzi od Złego. Trzeba by zacząć od dobrej spowiedzi, WIEM, że pomogłaby. Ale trudno się zebrać. Zbiorę się. Spokojnie. Ale …na razie jakoś mi ciężko. Tak jakoś się dzieje, że Pan Bóg daje mi doświadczyć samotności a jednocześnie tego, jak bardzo jest mi potrzebny, że jest konieczny dla mojego szczęścia. Jan Paweł II powiedział (w czerwcu 1979 r., w Warszawie), że serce człowiecze może napełnić tylko Duch Święty. To jest prawda. Jeśli w sercu zagości Duch Boży; Duch Święty; Pocieszyciel, to takie serce rozraduje się i przełamana zostanie samotność. Trzeba dać Mu się wprowadzić do tego serca. Wymeldować wszystko inne; wszystko co niezgodne z Bożą Wolą. Tak sobie też myślę, że brak radości powoduje brak spotkań z ludźmi, którzy oddychają Bogiem (że tak sobie pozwolę to nazwać wzniośle). Brakuje mi tu takich osób… Mam nadzieje, że z czasem będzie ich więcej. Modlę się o nich i za nich – nieznajomych, a może znajomych, którzy będą towarzyszyć mojej samotności :) Takie bycie obok jest źródłem największej radości – małżeństwo, przyjaźń, czy kierownictwo duchowe opiera się na towarzyszeniu samotności drugiej osoby. Tę samotność – jak już pisałam –może wypełnić tylko Bóg. Mam  kilka spotkań w planach na które czekam.