Jutro już Niedziela Męki Pańskiej zwana Palmową. Pierwszy dzień tygodnia....nieprzeciętnego tygodnia, bo WIELKIEGO. Przeżyliśmy już jakieś rekolekcje, odbyliśmy jakąś spowiedź i teraz jakoś przetrwamy ten tydzień do Świąt. 

Przez cały Wielki Post miałam postanowienia, obietnice względem siebie, ludzi i Pana Boga. Dużo się w tym czasie wydarzyło, jednocześnie nie było żadnego przełomu, ani żadnego 'show', które by wywarło szczególne wrażenie na mnie, które w sposób szczególny by poruszyło serce. Powierzchownie analizując nic wielkiego nie osiągnęłam. Kiedy jednak wejdę w ten czas głębiej, to widzę że toczyła i toczy się walka o człowieka. Walka o mnie. Wytrwałam w 40h Poście w intencji bezdomnych. Wzięłam udział w modlitwie za nienarodzone dzieci: Uratuj Świętego. Wysłuchałam rekolekcji szkolnych, parafialnych i internetowych. Uczestniczyłam w nabożeństwach wielkopostnych - szczególnie utkwiła mi w pamięci Droga Krzyżowa na Poczekajce. Przez znaczną większość trwałam w łasce uświęcającej (co było zdecydowanie największą radością i zapewniało wewnętrzny pokój, bez którego NIC nie byłoby możliwe). Cieszę się przemyśleniami, które zrodziły się w czasie tych dni.Wszystko było bardzo banalne, takie proste, ale właśnie szatan jest mistrzem od spraw zawiłych, natomiast Bóg, jak już zdążyłam się przekonać i wciąż się w tym utwierdzam jest specjalistą od prostoty. Dlatego wcale nie bez sensu było posługiwanie się tymi prostymi 'narzędziami', ponieważ są one cenne w oczach Boga. Tak jak cenny jest człowiek w swojej prostocie ( "Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego”). Wiem, że odkładanie sakramentu pokuty na ostatnią chwilę nie jest dobre, ale wiem też, że czasem jest konieczne... Generalnie w ogóle chodzi o częstą i dobrą spowiedź. Jezus powiedział do siostry Faustyny: 

 

Zauważyłam, że najlepiej się pisze, kiedy jest się albo w stanie skrajnej rozpaczy wynikającej z własnej nędzy, albo kiedy jest się radosnym, będąc w stanie łaski uświęcającej.

Zdecydowanie jestem teraz w tym pierwszym z wymienionych. I nic nie zmienił pobyt w Lublinie, rekolekcje szkolne (przecież: znakomicie prawdziwe), godzina adoracji Najświętszego Sakramentu i dzień wolnego od szkoły (powszechnie zwany wagarami). I nie ma co się dziwić, że sytuacja jest trudna, skoro moje życie to takie pomieszanie z poplątaniem, a konkretnie skrzyżowanie chrześcijaństwa z pogaństwem. Mianowicie kiedy jest czas na modlitwę, Mszę Świętą z łatwością przychodzi mi uwierzyć...zawierzyć Jemu całe życie, powiedzieć "bądź wola Twoja", i dalej- głosić Go. Czasem nawet żałuję, że nie są to czasy św. Pawła, kiedy groziło kamienowanie. Okazałoby się wówczas, jakich mamy kapłanów, zakonników i wiernych świeckich; okazałoby się jak ja wierzę i czy kocham (Miłość 'wszystko przetrzyma'). Gdyby podjąć ten temat moglibyśmy porozmyślać, czy przypadkiem obecna sytuacja kraju i wojna wyznaniowa nie prowadzi do powrotu tamtych praktyk... Leczę się jednak z mówienia więcej o Kościele niż o samym Panu Bogu, bo generalnie chodzi o poznanie Jego Osoby.

To skrzyżowanie chrześcijaństwa z pogaństwem nie istnieje jedynie gdzieś w notatce na blogu. Jest odczuciem i to bardzo mocnym, tak mocnym że serce wyrywa się, aby zacząć coś z tym robić, aby się w końcu na coś zdecydować. I szukam...jakiś środków, które pozwoliłby się uwolnić od uzależnienia, nienawiści, lenistwa, i wszelkiego grzechu. Szukam, chociaż wiem dobrze co trzeba robić. Celowo mijam się z tym co trudne, ale ratujące życie, bo jest to wymagające. Jasne- rozważania, konferencje, książki religijne, praca katolicka, poznawanie różnych duchowości- to wszystko służy dobru, ale jest to trochę poznawanie z opowieści osób trzecich. Jest konieczne jedynie, aby usłyszeć, że 'jest Ktoś taki'. Jeśli jednak chcę kogoś poznać i sama wyrobić sobie opinię, zaprzyjaźnić się to bez chęci wejścia w relację - s p o t k a n i a- się po prostu nie uda. Miłość z Bogiem to nie przelotny romans, to stały związek. Mówiłam sobie już to wiele razy, właściwie codziennie mówię: od jutra bez 'tego', a z 'tamtym' - uda się! Nie może się jednak udać bez modlitwy, której jakby mniej ostatnio w moim życiu. A właściwie za dużo fałszywego spotkania z moim Bogiem. Czas na p r a w d ę ... A prawdziwym spotkaniem będzie milczenie i zasłuchanie się w Jego głos. Tylko z Jego pomocą jestem w stanie pozbierać swoje życie w logiczną, spójną całość - aby sobą być.

Mam pewne pragnienie, które od długiego czasu nie chcę się spełnić: szczere wyznanie "Panie, dobrze nam tu być", z greckiego- dosłownie "pięknie nam tu być"; a pięknie jest wtedy gdy wszystko jest na swoim miejscu. 

Podobno nigdy nie można rezygnować z wewnętrznych pragnień...