Na szczęście wczorajszy dzień spędziłam w bardzo miłym towarzystwie mojego przyjaciela (jego spontaniczność jest urzekająca ;) ) i tak wiele jest myśli związanych z tym spotkaniem. Na co dzień dzieli nas ok. 8 tysięcy km (...), a jesteśmy sobie bardzo bliscy. To jest naprawdę piękne i budzi we mnie wiele wdzięczności, przede wszystkim Panu Bogu, że w swej hojności dał mi spotkać takich ludzi jak właśnie mój przyjaciel w moim życiu. W ogóle dziwnie się czuję, bo z tej wdzięczności i zachwytu....nie mogę nic przełknąć. Pewnie dochodzi do tego też myśl, że znowu długo jednak nie będziemy się widzieli, a ja jestem typem człowieka, który wciąż za kimś tęskni (nie wiem dlaczego i czy mam jakieś podstawy by tak twierdzić, ale uważam to za słabość, a nawet pewną niedojrzałość), więc tym większa tęsknota za bliskim człowiekiem. I te niedające się powstrzymać łzy. Są relacje i Relacje. Zdecydowanie. Tych Relacji zdecydowanie mniej, ale myślę, że ma to sens. Nie da się mieć wielu Relacji, bo takie znajomości wymagają zaangażowania (nie mylić ze zniewoleniem). 