Drodzy! :)

Tygodnie mijają mi pięknie, choć sporo jest trudnych dni; smutku i łez. Staram się jednak Ducha nie gasić :) Właściwie niewiele się dzieje, zajęcia na uczelni, wieczorami Msza Święta, czasem jakiś spacer, jakaś książka, jakieś rozmowy... Jednak każdy dzień wbrew pozorom jest zupełnie inny, choćby przez inne uczucia, jakie mi towarzyszą, przez innych napotkanych ludzi, przez inne Słowo jakie Pan mi daje. 

W piątek była spowiedź, w końcu. (Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu!) O spowiedzi jako takiej pisałam już wiele na blogu, bardzo ważny jest dla mnie ten temat i może właśnie dlatego sporo już o tym było. Zresztą nie tylko dużo o tym mówię, ale też długo się przygotowuję do spowiedzi, modlę za spowiednika, i to życie w obszarze pojednania i pokuty przeżywam tak szczególnie mocno (podobnie jak Eucharystię). Nie zapominając też o takim aspekcie jakim jest radość po spowiedzi, która też mnie motywuje do dzielenia się nią i mówienia właśnie skąd pochodzi. 
W piątek też właśnie było czytanie, jedno z takich bardzo przeze mnie lubianych, po wielokroć gdzieś tam przemyśliwanych fragmentów Pisma Świętego: nawrócenie Szawła.
Nawrócenie Szawła to rzeczywiście moment przełomowy w jego życiu. Moment, gdy popatrzył na swoje życie w zupełnie inny sposób, dzięki Jezusowi. Bo czy Szaweł był złym człowiekiem? No nie. Szaweł był wykształconym, gorliwym, pobożnym Żydem, prześladował chrześcijan; prześladował tych, którzy odchodzili od jego wiary, którzy odłączali się od tego, w co on wierzył. Zatem zachowywał swoje prawo, przestrzegał go i sumiennie wypełniał co do joty. W drodze do Damaszku słyszy jednak słowa: Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? Pyta: Kto jesteś, Panie?  I słyszy w odpowiedzi: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. I dalej mówi Pismo: Ludzie, którzy mu towarzyszyli w drodze, oniemieli ze zdumienia, słyszeli bowiem głos, lecz nie widzieli nikogo. Szaweł podniósł się z ziemi, a kiedy otworzył oczy, nic nie widział. Wprowadzili go więc do Damaszku, trzymając za ręce. Przez trzy dni nic nie widział i ani nie jadł, ani nie pił. 
Zaskakujące jest to, że Szaweł nie prześladował samego Jezusa, ale chrześcijan, a zatem musimy zwrócić uwagę na to, jak Jezus utożsamia się z nami wszystkimi; z chrześcijanami, mówiąc: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Jezus utożsamia się z wszystkimi prześladowanymi, krzywdzonymi, ranionymi, zabijanymi. Utożsamia się ze mną, gdy ktoś mnie rani. Utożsamia się też z tymi, których ja ranię i krzywdzę i mówi: Moniko, Moniko, dlaczego mnie prześladujesz? Uświadomienie mi właśnie takiego pytania Jezusa do mnie, bardzo mnie poruszyło, ale czy aby wystarczająco? Pewnie gdyby wystarczająco mną wstrząsnęło, to nie było by problemu z odcięciem się od tego mojego działania poprzez które prześladuję Jezusa. 
Można by to rozwinąć jeszcze, choćby o fragment: Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę; którego nienawidzę - i tak właśnie jest z grzechem.

A wczoraj był dzień skupienia u sióstr, baaaardzo radosny czas zasłuchania w Słowo. "Wierzę i głoszę" - taki był tytuł i kręciliśmy się wokół właśnie głoszenia Jezusa; Ewangelii. I znowu ładnie się to komponuje z Pawłem, bo głosić może ktoś, kto spotkał na swojej drodze Jezusa. Jeśli ktoś Go spotkał, to NIE MOŻE nie mówić o Nim, nie da się milczeć po prostu. Nie będę się nad tym rozwodziła i opowiadała całej konferencji, ale na koniec właśnie dodam: Wiara rodzi się ze słuchania, a zatem głośmy! :)

A dzisiaj Światowy Dzień Modlitw o Powołania, taki bardzo myślę cenny fragment z Orędzia Papieża Benedykta XVI: 

Eucharystii, i intensywną modlitwą."

Módlmy się o nowe, liczne i święte powołania kapłańskie i zakonne. Myślę (i chyba się nie mylę :p ), że osoby rozeznające powołanie bardzo potrzebują właśnie tego modlitewnego wsparcia. I za to wsparcie w imieniu wszystkich rozeznających - wielkie dzięki! 

Dobrego tygodnia, pax! :)

Wiara żywa uczynkami - to hasło kolejnego; 69 Tygodnia Miłosierdzia Bożego, który będziemy przeżywać w tym roku rozpoczynając od Niedzieli Miłosierdzia Bożego (7 kwietnia). Hasło związane jest z przeżywanym w Kościele Rokiem Wiary.
Nie ukrywam, że dla mnie to czas wyjątkowy, bo jak już wspominałam w tym roku św. Faustyna mnie wspiera w sposób szczególny.

Św. siostra Faustyna Kowalska, jest świętą Kościoła Katolickiego znaną z głoszenia kultu Bożego Miłosierdzia, oraz Dzienniczka, w którym spisywała to wszystko czego doświadczała w swoich mistycznych spotkaniach z Jezusem. Obraz "Jezu ufam Tobie" namalowany z polecenia samego Jezusa to wizerunek Jezusa idącego ku nam, Jego stopy skierowane są w marszu do nas, On idzie z pragnieniem spotkania się z każdym z nas osobiście. Jezus wyciąga dłoń, którą nam błogosławi, drugą natomiast wskazuje na Swoje Boskie Serce.
Sanktuarium w Łagiewnikach, gdzie zmarła św. Faustyna,  gdzie znajduje się słynący cudami obraz "Jezu ufam Tobie" jest najbardziej umiędzynarodowionym miejscem kultu w Polsce. Co roku przybywają do tego sanktuarium miliony pielgrzymów z całego świata.

Bóg jest bogaty w miłosierdzie (por. Ef2,4) To prawda, o której nie możemy zapomnieć. Najbardziej wyraźnym uosobieniem miłosierdzia Bożego i jakby dopełnieniem jest sam Chrystus - Syn Boży, którego dał nam Bóg, aby nas zbawił. On poprzez swoją misję staje się sam miłosierdziem; poprzez to co głosi, poprzez swoje czyny, cuda... Nie tylko dwa tysiące lat temu, ale i dzisiaj. Ta prawda o Bogu miłosiernym OBECNYM jest nam szczególnie potrzebna i bliska, kiedy doświadczamy trudności, cierpienia, a także osamotnienia, opuszczenia - które zdaje się być jedną z najgłębszych ran naszych czasów (Jan Paweł II). Świat jednak jakby o tym coraz bardziej zapominał i bronił się przed miłosierdziem. Widać to wyraźnie poprzez uciekanie i bronienie się przed sakramentem pokuty, który jest wyszydzany, wyśmiewany, uważany jako coś przestarzałego, jako wymysł Kościoła, a tak naprawdę to w tym sakramencie w sposób szczególny doświadczamy miłosierdzia, Jezus chce nas tym miłosierdziem obdarzać właśnie poprzez ten sakrament.

Dla mnie sakrament pokuty jest na pewno sakramentem miłosierdzia. Nie jest to sakrament upokorzenia, chociaż tego upokorzenia po ludzku na pewno wielu z nas doświadcza. Nie poczujemy miłosierdzia, jeśli nie poczujemy upokorzenia. To wyznanie grzechów, to wyznanie braku uczynków miłosierdzia względem bliźnich, często tak bardzo bolesne zostaje przez Jezusa przyjęte. W sakramencie pokuty nie dostaję jedynie przepustki do przystąpienia do Komunii Świętej, ale dostaję  p r z e b a c z e n i e, w które nie raz trudno mi uwierzyć. Jezus zapomina moje grzechy, bierze ja na siebie, abym mogła żyć i abym żyła w wolności Dziecka Bożego.
Częste przystępowanie do spowiedzi, to nie jest nadgorliwość czy dewocja. Przystępowanie do sakramentu pokuty, jeśli popełniło się grzechy, to świadectwo głębokiej, osobistej relacji z Jezusem, którego uznajemy za Pana naszego życia.
Nawet jeśli ciężko nam się zebrać, aby uklęknąć do kratek konfesjonału, to warto, bo niejednokrotnie przekonałam się, że to szatan który chce abyśmy w tym grzechu, w tym smutku trwali zatrzymuje nas przed spotkaniem z Miłosierdziem. Po takim szczerym, pokornym spotkaniu z Jezusem naprawdę przychodzi radość, pokój i inne owoce Ducha :)





Dobrej niedzieli, pax ! :)

PS. Kościół w Polsce, a w szczególności Kościół siedlecki (czyli ja wyjątkowo mocno :p ) trwa w radości i dziękuje Bogu za nowego biskupa :)

W ostatnich tygodniach doświadczyłam trudnych wydarzeń. Na szczęście teraz będąc w domu mogę trochę ochłonąć i odpocząć od całego zamieszania z tymi doświadczeniami związanymi. Przed świętami byłam u spowiedzi - mam stałego spowiednika, za którego Bogu Najlepszemu niech będą dzięki! Kiedyś już gdzieś dzieliłam się doświadczeniem obecności kierowników duchowych oraz stałych spowiedników w moim życiu, i zaznaczyłam tam wyraźnie, że Pan daje mi ich w momencie, który On uważa za słuszny. Ja jakoś specjalnie nie szukam. Oczywiście inicjatywa jest moja, ale nie planuję jak to się zakończy, a w każdym przypadku przez myśl mi sie przechodzi, że dany kapłan mógłby być moim stałym spowiednikiem (czy kierownikiem duchowym). Powiem więcej - kiedy próbowałam jakoś ponad rok temu 'sprawić', aby jakiś kapłan był moim spowiednikiem i jak to będzie wyglądało, ile czasu będzie trwało itd. itd. legł w gruzach mój misterny plan. Za co teraz dziękuję Bogu. Poza tym lekko ponad tydzień temu zostałam ciocią - mam ślicznego bratanka, który podbił moje serce; sama słodycz.

Wielki tydzień rozpoczęłam jeszcze w Lublinie. W czwartek dopiero wróciłam do domu. Taki inny ten czas tego roku (i nie mam tu na myśli pogody, która jakoś mi nie przeszkadza w przeżywaniu tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Jezusa). Czy gorszy czy lepszy? Nie wartościuję go w ten sposób: po prostu inny.

Skłamałabym, gdybym powiedziała, że nigdy nie miałam problemów z modlitwą. Myślę nawet, że każdy je ma bądź miał na jakimś etapie swojego duchowego życia. Jednak jakoś zawsze ta modlitwa w moim życiu była, raz bardziej zrozumiała, raz mniej, raz z większym zaangażowaniem, raz z mniejszym, raz bardziej świadoma, innym razem mniej. Chyba też nie jest nam obca ta przewaga modlitwy błagalnej, nad uwielbieniem, przebłaganiem czy w końcu dziękczynieniem. Ale ostatnio czuję właśnie przynaglenie i zarazem przypomnienie aby bardziej dziękować Bogu, i wciąż mocno we mnie pulsują słowa:

 „Dziękujcie Panu, bo jest dobry, bo łaska Jego trwa na wieki. Niech mówi dom Izraela: «Łaska Jego na wieki»” (Ps 117, 1-2).